-
Baby hit me! – pisnęła mała Dudi i zniknęła w objęciach niani.
Weronika
patrzyła za nią w niemym zachwycie. Gdzieś w niemowlęcych zwojach mózgowych
musiała pojawić się myśl o potędze własnych rąk. Nie było jednak czasu
analizować, ponieważ właśnie zbliżała się Sagga. Chwyciła Weronikę oburącz i
delikatnie przytuliła.
-
She’s cute!
Weronika
policzyła w myślach do trzech i chwyciła napastniczkę za jej piękne, ciemne
loki. Sagga zacisnęła tylko zęby. Była starsza od Dudi i potrafiła już maskować
ból dla wyższych celów. Wyswobodziła włosy z potwornego uścisku i pogłaskała
Weronikę po jej łysej głowie, rozumiejąc zarazem, że z rewanżu nici.
Trzecia
z sióstr, najstarsza Samma, stała z boku. Osiem lat na karku i spore
doświadczenie z młodszymi siostrami czyniło z niej wytrawnego psychologa: nie
podejdę – nie będę miała kłopotów; podejdę – trzeba będzie się bronić, a jak
widać przeciwnik jest niezwykle przebiegły.
Po
tak morderczo intensywnym początku, drżeliśmy z mamą o dalsze relacje Weroniki
z kuzynkami. Na szczęście dynamika świata dziecięcego to coś, czego w świecie
dorosłych raczej nie spotkamy. Wystarczyło kilka minut i dziewczynki już karmiły
Weronikę malinami, zdobywając jej uznanie, serce i przede wszystkim żołądek. W
niepamięć poszedł krwawy start; można było zacząć budować przyjaźń.
Przez
kilka dni kuzynki zwiedzały Wrocław, bawiły się, przytulały oraz próbowały uczyć
się nawzajem swoich języków; tutaj zauważyłem zadziwiającą rzecz: Weronika świetnie
zna arabski, cokolwiek było mówione w tym języku, ona już miała odpowiedź, już
włączała się do rozmowy, wisząc na cioci i zagryzając jej egzotyczne korale, z
zapałem puentowała każdą dyskusję. Nawet angielski, z którym
jest nieco osłuchana, nie wywoływał w niej takiego podniecenia.
Punktem kulminacyjnym była wizyta w aquaparku,
w którym Weronika nikogo nie uszczypnęła, nie ugryzła dziąsłami, nie szarpnęła,
nie ubodła, nie pociągnęła ani nie popchnęła – tego ostatniego jeszcze nie
umie. To był znak, że zaakceptowała swoją daleką rodzinę w pełni; włączając w
to filipińską opiekunkę (a propos jeśli macie filipińską opiekunkę, to nie
zmuszajcie jej do pracy w niedzielę, bo jak się spoci, to nie będzie mogła
pójść do kościoła i będzie się dąsać).
Wizyta była krótka, więc i relacja
nie najdłuższa. Zostanie trochę wspomnień – te będą dla mnie. I trochę zdjęć –
te będą dla Weroniki, bo z pamięcią długotrwałą u takiego berbecia jest jeszcze
bardzo krucho. Do tego oczywiście aktualne zaproszenie do Kataru, aby
przyjechać i kontynuować tak wspaniale rozpoczętą przyjaźń.
.
.
.
.
